Czasowe zawieszenie.

Miałam nadzieję, że nigdy do tego nie dojdzie, ale nie ukrywajmy, wielu z Was na pewno od dawna to przewidywało. Nie potrafię dotrzymać złożonych obietnic, więc najprostszym wyjściem jest zaprzestanie ich składania. Miałam od września pisać więcej, ale jest to niemożliwe, bo szkoła zajmuje większość mojego czasu, a spanie drugą, bo po powrocie ze szkoły trwającym od 40 minut do godziny jestem nie do życia. Na pewno sobie pomyślicie, że są osoby, które mają gorzej, a dają radę. Okej. Może i tak. Ale ja nie daje. Poza tym od prawie roku nie słucham już zespołu o którym piszę, jestem w fandomie jedynie z sentymentu, bo to ważna część mojego życia, więc często brak mi weny. Cóż... Jeżeli nie chcecie rozstawać się ze mną całkowicie to zapraszam Was wciąż na Lost i Unreal, bo tych blogów nie zawieszam. Łatwiej jest kontynuować jeden pomysł niż wymyślać pięćdziesiąty. Jeżeli chodzi o czas zawieszenia to myślę, że może to być miesiąc, a nawet dwa. Po tym czasie powinnam spiąć to nieogarnięte dupsko i do Was wrócić. Ci którzy właśnie myślą, że nie zamierzają na mnie czekać, dziękuje, że w ogóle ze mną byliście, a Ci którzy zapierają się, że poczekają, Wam bardzo dziękuje, że dalej we mnie wierzycie. Dobra skoro zrobiło się tak ckliwie, a ja ostatecznie zjebałam sobie humor, bo miałam nadzieję, że to nie dojdzie do skutku, to wstawiam Wam i sobie twerkującego loda na pocieszenie.

I'm yours.

Always.