Imagine 37 Nial Part XII

                Twoje nozdrza przyjemnie podrażniał dziwnie bliski Ci zapach. Zamrugałaś powiekami chcąc wyostrzyć swój wzrok. Twoje serce wykonało w piersi salto, kiedy zdałaś sobie sprawy, że ten niesamowity zapach pochodził od chłopaka, który trzymał Cie w ramionach. Nialla. Zawsze lubiłaś, gdy chłopak ładnie pachniał, ale zapach Nialla przewyższał wszystko. Był jak narkotyk, po jednej porcji wracałaś po drugą i trzecią, aż w końcu popadałaś w nałóg. Leżeliście w łóżku w Twoim hotelowym pokoju. Zdjęliście większość zbędnej garderoby pozostawiając jedynie bieliznę i koszulki. Wciąż czułaś się nie do końca pewnie w jego towarzystwie. Korzystając z tego, że wciąż spał sięgnęłaś dłonią do jego twarzy. Delikatny zarost przyjemnie drażnił Twoje palce. Uległaś pokusie i przejechałaś palcem po jego wargach, które natychmiast lekko się rozchyliły. Twoje serce zabiło szybciej. Uważając, żeby się nie obudził, podniosłaś się lekko i musnęłaś jego usta. Zwilżyłaś językiem kącik jego ust i złożyłaś na jego wargach miękki pocałunek. Z piersi chłopaka wydobyło się westchnięcie, ale wciąż zdawał się być pogrążony w głęboki śnie. Uśmiechnęłaś się i sięgnęłaś dłonią do jego jedwabiście miękkich włosów. Zawsze stawiał je do góry, a to był dopiero drugi raz kiedy widziałaś je tak uroczo rozczochrane. Obserwowałaś właśnie ze skupieniem długie rzęsy chłopaka kiedy ten nieoczekiwanie uniósł kącik ust do góry.
                - Gapisz się na mnie - powiedział wcale nie zaspanym głosem.
                Drgnęłaś i odsunęłaś się od niego zawstydzona. Chłopak otworzył oczy i spojrzał na Ciebie jakbyś była najpiękniejszą istotą na ziemi. Poczułaś, że na Twoje policzki wypływają rumieńce pod wpływem tego spojrzenia.
                - Ty... Wcale nie spałeś prawda? - odparłaś mocno skołowana. Chłopak odsłonił rządek idealnie równych zębów w szerokim uśmiechu, od którego Twoje serce postanowiło sobie zrobić krótki urlop od pracy.
                - Nie. Ale jeśli bym spał to nie mógłbym sobie wyobrazić lepszego sposobu na obudzenie - stwierdził i wciągnął Cie nie siebie. Usiadłaś tuż nad jego biodrami i splotłaś wasze dłonie. Przekrzywiłaś głowę na bok w zamyśleniu.
                 Powinnam się teraz obrazić wiesz? - Uniosłaś brew. - Mogłeś uprzedzić, że wcale nie śpisz!
                - To ja jestem tu poszkodowany. A co gdybym tak spał? Kto wie co mogłabyś zrobić z moim biednym, cnotliwym ciałem! - odparł oburzony. Wybuchłaś śmiechem, który niemal doprowadził Cie do płaczu.
                - Ty i cnotliwy? Czekaj bo uwierzę. - Przewróciłaś oczami. - To Ty rzuciłeś się na mnie w korytarzu na gali, pamiętasz?
                - Nie... To Ty się na mnie rzuciłaś wykorzystując moją słabość do pięknych kobiet! - odszczekał. Pokręciłaś głową z rozbawieniem.
                - Uznajmy, że wina leży po obu stronach.
                - Tak jak Twoje nogi po obu stronach mojego ciała?
                Poruszył brwiami i złapał Cie za biodra. Jego ręce wędrowały w górę pod Twoją koszulkę aż na talię. Nie potrafiłaś myśleć o swoich kompleksach, gdy chłopak patrzył na Ciebie z takim uwielbieniem w oczach. Nie rozumiałaś co ten chłopak w Tobie widzi. Kciukami zataczał kółka na Twojej odkrytej skórze. Jego dłonie były lekko szorstkawe co sprawiło, że ta niewinna pieszczota działała na Ciebie bardziej niż odważyłabyś się przyznać.
                - Czy to była jakaś sugestia? - Zatrzepotałaś niewinnie rzęsami. Chłopak uśmiechnął się szeroko.
                - Jesteś niemożliwa - odparł takim tonem, że oczywiste było to, że to komplement.
                Pociągnął Cie na siebie tak, że Twoja głowa spoczęła na jego klatce piersiowej. Ciepło promieniujące od jego ciała sprawiało, że czułaś, że jesteś we właściwym miejscu w swoim życiu. Ktoś mógłby powiedzieć, że to głupie uważać, że znalazło się miłość swojego życia po zaledwie miesiącu znajomości. Może i takie było. Ale za to jakie prawdziwe.
                - Powinnaś porozmawiać z Bee - powiedział cicho.
                - Nie chce - mruknęłaś. Chłopak pogłaskał Cie po plecach. Wzdłuż Twojego kręgosłupa przeszedł dreszcz.
                - Nie możecie przekreślić swojej przyjaźni. Wszyscy popełniamy błędy. Co prawda osobiście uważam, że to co zrobiła było głupie i nieco samolubne, ale każdy zasługuje przecież na drugą szanse. Zależy jej na Tobie - powiedział muskając wargami Twoje włosy. Pocałował Cie lekko w tym miejscu i odetchnął głęboko. - Uwielbiam Twój zapach - dodał nieco ochrypłym głosem.
                No tak, świetnie. Nie mógł znaleźć chyba lepszego sposobu na rozproszenie Twojej głowy. Jak miałaś myśleć o przebaczeniu Bee, kiedy chłopak tak bardzo Cie kusił? Nie sądziłaś nawet by robił to świadomie.
                - Nie wiem czy jestem w stanie jej to wybaczyć. Ja bym jej nigdy tak nie okłamała. To było zimne, zręczne oszustwo. W życiu bym nawet nie pomyślała, że mogłaby mi coś takiego zrobić. Zachowała się jak wszyscy w tym głupim świecie celebrytów. Coraz mniej mi się to wszystko podoba. Te wyćwiczone pozy, konieczność wyglądania perfekcyjnie w każdej minucie i mówienia tego co inni chcieliby usłyszeć. Czy naturalność to jakaś zbrodnia? - Chłopak westchnął i przytulił Cie mocniej.
                - Uwierz mi, że mnie też to denerwuje. Ale nic na to nie poradzimy. Taka jest cena możliwości robienia tego co się kocha - mruknął. - Chciałbym żebyś kiedyś przyszła na nasz koncert - odparł nagle. Podniosłaś się nieco i spojrzałaś mu w oczy. Wydawał się być nieco zdenerwowany. - To znaczy jeśli byś chciała oczywiście...
                - Niall... Nie byłoby mnie tutaj, gdybym nie...uwielbiała każdej cząstki Ciebie. Zespół jest częścią Ciebie. Z przyjemnością poznam Cie od tej strony. - Uśmiechnęłaś się próbując ukryć swoje zdenerwowania tym, że prawie użyłaś słowa na 'k'. Jeszcze żadne z was nie zadeklarowało swoich uczuć tak jasno i bałaś się być tą, która zrobiła to pierwsza.
                - Żałuje, że nie poznałem Cie wcześniej...
                - Wcześniej byś mnie nie polubił. Byłam...zupełnie inna - wydukałaś. Do Twojego umysłu wkradły się wspomnienia z mrocznego okresu po zerwaniu z Natem. Nie byłaś gotowa do opowiedzenia o tym wszystkim Niallowi.
                - Co masz na myśli?
                - Nieważne - mruknęłaś.
                - (t.i.)... Co przede mną ukrywasz? - spytał poważnie. Przełknęłaś ślinę. Chyba nadszedł czas na rachunek sumienia.
                - Ja...ja...
                - (t.i.)?
                - Nic.
                Ja tylko omal nie przedawkowałam.

__________________________________________________________
_______________

Boże Wy jesteście naprawde niesamowici! Te wszystkie komentarze były takie cudowne! Gdy czytałam Wasze słowa to miałam łzy w oczach, nie zasłużyłam na to wszystko, jest tyle bardziej utalentowanych blogerek ode mnie! Dziękuje Wam wszystkim, powtórze się, jesteście niesamowici!