Imagine 42 Zayn Part XVII

Dedykacja dla @DameZayn;*

                Czułaś się jak zwierzę zamknięte w klatce. Tylko, że tym razem był nią Twój własny dom, rodzice stali się Twoimi wrogami, a przyjaciółka... Nie. Musiałaś przestać ją tak nazywać. Nawet w myślach. Nie zasłużyła na to miano. Byłaś w stanie wytrzymać to, że się od Ciebie odsunęła. Nawet to, że traktowała Cię jak inni. Ale nie było nawet najmniejszej możliwości, że wybaczysz jej coś takiego. Spojrzałaś na nią zimno, a jej skruszony wyraz twarzy kompletnie Cię nie ruszał.

                - Jak mogłaś? Myślałam, że mogę Ci ufać - powiedziałaś pilnując się, żeby nie zdradzić emocji, które Tobą targały. 

                - Twoja przyjaciółka dobrze zrobiła, tutaj chodzi o Twoje bezpieczeństwo, powinnaś jej dziękować! - wybuchła Twoja mama. Spojrzałaś na nią równie zimno co wcześniej.

                - Po pierwsze to nie jest już moja przyjaciółka. Po drugie istnieje coś takiego jak lojalność i chyba nawet wy zdajecie sobie z tego sprawę. A po trzecie on nie jest dla mnie ani trochę niebezpieczny - odparłaś pewnym siebie głosem. Mówiłaś samą prawdę, nie mogli Cię oskarżyć o kłamanie.

                - Kłamiesz! - Albo jednak mogli. - On powinien być zamknięty w specjalnym zakładzie! Zrobiłby Ci krzywdę! Ja znam takich jak oni, będą udawać, że ta jedna wyjątkowa dziewczyna ich zmieniła, a na końcu wykorzystają ją i znikną! - krzyczał Twój ojciec.

                Zacisnęłaś zęby. Dlaczego nikt tego nie widział?! Wszyscy mieli pieprzone klapki na oczach, kierowali się stereotypami i tym co usłyszeli ze średnio wiarygodnych źródeł. Nie pytali człowieka kim tak naprawdę jest, czy zrobił to o co go oskarżają. Nie. Oni z góry osądzają go myśląc, że to oni wiedzą lepiej. A tak naprawdę nikt z nich nie poznał Zayna tak dobrze jak Ty. Myślą, że jak przyczepią komuś etykietkę 'morderca' to są tacy mądrzy i zapobiegawczy, że ostrzegą innych. A czy ktoś kiedyś pytał Zayna czemu taki jest? Czy rzeczywiście zrobił to o co go oskarżają? Nie. Bo tak jest łatwiej.

                - Nic o nim nie wiecie. On...on jest dobry. To nie jego wina, że ma ataki, on z nimi walczy, leczy się, robi wszystko, żeby być taki jak my i nigdy, przenigdy by mnie nie skrzywdził! - Ojciec zaśmiał się ponuro.

                - Tak Ci powiedział? Że to ataki i że się leczy? Kłamie. Nie ma czegoś takiego, każdy potrafi pohamować swoją agresję, jemu się po prostu nie chce, a Ciebie skrzywdzi najbardziej! - powiedział ojciec prześmiewczym tonem. Byłaś tak wściekła i bezradna, że chciało Ci się płakać. Czemu oni wszyscy byli ślepi?! 

                - Mam Ci przynieść zaświadczenie lekarskie?! Zayn nic na to nie poradzi, a mnie nie skrzywdzi, bo...

                - Tak kochanie? Bo...? - powiedział rozbawionym tonem chociaż był śmiertelnie poważny i rozzłoszczony.

                - Bo tylko ja potrafię zatrzymać jego atak - dokończyłaś słabym głosem. Twój ojciec roześmiał się tak głośno, że nawet Twoja matka się wzdrygnęła. Wyraźnie zrezygnowała z wtrącania czegokolwiek zbyt załamana, żeby się odezwać. A Twoja BYŁA przyjaciółka... Patrzyła na Ciebie jakbyś potrzebowała pomocy. To się nie dzieje naprawdę. Dlaczego nikt Ci nie wierzy?!

                - Tak Ci powiedział? Nie wiedziałem, że wychowałem kogoś tak naiwnego. Twój szlaban przedłuża się z miesiąca do momentu kiedy go odwiesimy. I postaramy się, żebyś już nigdy nie zobaczyła Zayna. I mówiąc to naprawdę mam na myśli nigdy. Dopilnuje, żeby wyleciał ze szkoły na zbity pysk i pożałował tego, że odważył się wykorzystać Cię i okłamać. A teraz marsz do swojego pokoju. Bardzo się na Tobie zawiedliśmy - dokończył tym tonem, którego każde dziecko ma nadzieje nigdy nie usłyszeć. Broda zaczęła Ci drżeć od powstrzymywania łez. 

                - Ale...

                - Koniec!! Powiedziałem coś. I podziękuj swojej przyjaciółce za to, że się tak o Ciebie troszczy i kiedy tylko zobaczyła jak...jak pozwalasz temu świrowi się dotykać, od razu do nas przyszła - dodał mężczyzna. 

                - Jesteście prawdziwymi potworami. On jest tysiąc razy lepszy od was wszystkich, nienawidzę was! - krzyknęłaś idąc do swojego pokoju na słabych nogach szturchając po drodze ramieniem dziewczynę, która kiedyś była dla Ciebie oparciem i prawdziwym przyjacielem.

                - To co mówisz świadczy tylko o tym jak bardzo Cię zmanipulował skoro odwracasz się od swojej rodziny dla niego!! - krzyknął za Tobą ojciec, więc trzasnęłaś drzwiami, żeby się jakoś od nich odgrodzić.

                To wszystko wydawało się być bardzo złym koszmarem. Osunęłaś się po drewnianych drzwiach na ziemię. Ręce całe Ci się trzęsły, a serce biło jak oszalałe. Nie mogli go skrzywdzić. Nie mogą go wyrzucić , jego akta były już wystarczająco zaśmiecone, żeby posłać go do zakładu, a Twój ojciec na pewno z chęcią się do tego przyczyni. Nie. Musiałaś cos zrobić. Ostrzec go. Nim będzie za późno.

                Wyjęłaś telefon z kieszeni i napisałaś do Zayna w skrócie co się stało i prośbę, żeby jego rodzice jak najszybciej wypisali go ze szkoły zanim będzie za późno. Później schowałaś telefon w najlepszej skrytce jaka udało Ci się wymyślić, bo wiedziałaś, że to kwestia czasu zanim zorientują się, że możesz go wykorzystać, żeby ostrzec Zayna lub uciec z nim, co na pewno przeszło im przez myśl. Byli w takim stanie, że nie myśleli jasno. Zamknęłaś się w swoim pokoju i zamierzałaś wychodzić stąd jak najdłużej choćby potrzeba skorzystania z łazienki miała Cię złamać. Nie chciałaś ryzykować, że natkniesz się na nich po drodze. Czułaś, że mogłabyś nie zapanować nad sobą i wybuchnąć. Dlaczego nie mogłaś być po prostu szczęśliwa? Czemu cały świat sprzymierzył się przeciwko Tobie? Czy...czy miłość zawsze jest taka trudna? Położyłaś się na środku swojego pokoju na zimnej podłodze, a łzy toczyły się po Twoich policzkach spływając na bok we włosy. Ale to wszystko nie miało najmniejszego znaczenia. Bo właśni rodzice właśnie złamali Ci serce i dla pewności zdeptali je kilkakrotnie.

***

                Zdałaś sobie sprawę z tego, że zasnęłaś dopiero kiedy otworzyłaś oczy, a w pokoju było zupełnie ciemno. Usłyszałaś dziwny dźwięk i automatycznie odwróciłaś się w stronę okna omal nie dostając zawału kiedy zobaczyłaś uczepioną parapetu postać. Wstałaś gwałtownie i zapaliłaś światło z przerażeniem. Kiedy tylko w środku zrobiło w jasno i zobaczyłaś znajome tatuaże i regularne rysy, zbyt idealne i męskie byś mogła uwierzyć, że temu chłopakowi naprawdę na Tobie zależy, zorientowałaś się, że to tylko albo może raczej aż Zayn i natychmiast zgasiłaś światło. Podbiegłaś do okna i otworzyłaś je ostrożnie.

                - Co Ty tu robisz?! - szepnęłaś oszołomiona. Chłopak spojrzał na Ciebie w ciemnościach krzywiąc się z wysiłku.

                - Mogłabyś mnie najpierw zaprosić do środka, a dopiero potem zafundować mi ewentualne kazanie, kotku? - spytał lekko sapiąc.

                - Matko przepraszam, już Cię wciągam - wydukałaś.

                Z niemałym trudem wtargałaś chłopaka do środka i natychmiast przytuliłaś się do niego mocno, wdychając jego zapach jak narkotyk, którego wkrótce może Ci zabraknąć. - Czemu przyszedłeś?

                - Nie odpisywałaś długo i po prostu zacząłem się martwić. Musiałem Cię zobaczyć - powiedział z ustami przy Twoich włosach.

                - Zasnęłam. Zayn, zrobiłeś to co Ci mówiłam? - spytałaś drżącym głosem. Bałaś się, że Twoi rodzice w każdej chwili mogą was nakryć. 

                - Tak. Moi rodzice wypisali mnie ze szkoły i zabrali stamtąd wszystkie dokumenty. Dziękuje, że mi powiedziałaś. Wiem, że powinienem być twardy, ale na myśl o umieszczeniu mnie w zakładzie dostaje dreszczy. Nie chcę tam trafić. Nie chcę być daleko od Ciebie i swojej rodziny. I nie chce być skreślony przez całe społeczeństwo tylko dlatego, że urodziłem się taki a nie inny. I... Nie wiem jak Ci to powiedzieć, ale musimy...musimy zerwać to cokolwiek jest między nami - dokończył słabo. Odsunęłaś się od niego gwałtownie, a Twoje serce na chwilę zapomniało o swojej pracy.

                - Co? - szepnęłaś tak cicho, że nawet Zayn mógłby tego nie usłyszeć. - Dlaczego? Nie zgadzam się, zależy mi na Tobie, nie możesz...

                - Zrozum, że to jest z góry skazane na niepowodzenie - wydukał opierając swoje czoło o Twoje. Trzęsłaś się w jego ramionach, nie potrafiąc nad tym zapanować. - Nigdy nie będę chłopakiem, którego Twoi rodzice chcieliby, żebyś przyprowadziła do ich domu. W oczach innych zawsze będę tym, który traci kontrole...który zabija - dokończył z niesmakiem. - Zasługujesz na kogoś normalnego, a teraz jeszcze możesz się wycofać zanim będzie za późno i...

                - I co? Zakocham się w Tobie? - szepnęłaś przez łzy łamliwym głosem. - Nie chce Cię martwić, ale już za późno. Kocham Cię Zayn. I ludzie mogą gadać co tylko chcą, ale to nie zmieni moich uczuć do Ciebie

                 - Ja też - powiedział drżącym głosem. - Kocham Cię. Tak bardzo, że to aż boli. Ale nie mogę pozwolić byś niszczyła relacje ze swoją rodziną przeze mnie. I żebyś cierpiała. Musisz pozwolić mi odejść. Nie zniszczę Ci życia.

_________________________________________________________________

Co do imagina, wiem że jesteście na mnie wściekli, ale heeej, nie powiedziałam jeszcze, że to koniec, może będzie lepiej! No albo gorzej... Przepraszam w ogóle, że wstawiam tak późno, ale nie miałam ostatnio weny i mam trochę problemów, które wyprowadzają mnie z równowagi... Ktoś niedawno pytał o kostkę, dziękuje, już lepiej, przerzuciłam się już na specjalną opaskę, więc nie ma źle xD Dziękuje za Waszą troskę ;**

Tak sie zastanawiałam, czy macie może do mnie jakieś pytania? Jesteście czegoś ciekawi co dotyczy mnie albo mojej twórczości? Jeśli uzbiera się kilka pytań to odpowiem na nie w kolejnej części ;** Możecie pytać o wszystko, nawet o rozmiar buta xD