Inagine 42 Zayn Part XV

                Zayn otworzył usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. W końcu westchnął i oparł swoje czoło o Twoje. Splótł swoje dłonie z Twoimi i delikatnie masował kciukiem ich grzbiety, jakby chciał się uspokoić.
                - (t.i.).. Nie możemy... Ja nie mogę...
                - Dlaczego nie możesz?!
                - To nie tak, że nie chcę... Nie mogę pozwolić, żebyś poczuła do mnie coś więcej. Skrzywdzę Cię. Prędzej czy później to zrobię. Nie mówię o sferze fizycznej, bo nigdy nie dotknąłbym Cię w taki sposób. Kiedyś w końcu zobaczysz jaki jestem naprawdę i mnie znienawidzisz, skrzywdzę kogoś na kim Ci zależy albo wybuchnę przy Twojej rodzinie. Jestem jak odbezpieczona mina. W końcu ktoś naruszy niebezpieczną część mojej osoby i wybuchnę. Już raz prawie kogoś zabiłem. Nie zniósłbym, gdybyś kiedykolwiek była świadkiem czegoś takiego. Jeśli pozwolę sobie się w Tobie zakochać, wkrótce stane się Twoim koszmarem. Wszystko będę uznawał jako zagrożenie dla Ciebie, będę jak Twój cień, taki właśnie jestem. Przerabiałem to już z Tracy. Nie mówiłem Ci, ale nawet ona po jakimś czasie zaczęła się mnie bać. Nic dziwnego, że mnie zdradziła. Jestem potworem.
                - Zayn, przestań do cholery! Nie jestem Tracy, z nami będzie inaczej... Nie boje się Ciebie. Nie jesteś potworem, to nie Twoja wina, że masz ataki. To część Twojej osoby, ja ją akceptuje. Zdaje sobie sprawę z tego wszystkiego co wiązałoby się z naszym ewentualnym związkiem. Chyba...chyba, że jednak nie myślisz o mnie w ten sposób i szukasz wymówki - dokończyłaś przygryzając wargę z niepewności. Zayn sięgnął dłonią do Twojej brody i uniósł ją delikatnie.
                - Myślę tak o Tobie od samego początku. Odkąd wszedłem do klasy i nauczyciel mnie z Tobą posadził. Nie mogłem przestać się na Ciebie gapić kiedy spałaś. Wyglądałaś tak spokojnie i pięknie... A kiedy dowiedziałem się jaki masz charakterek zafascynowałaś mnie jeszcze bardziej. Byłem wiecej niż nachalny, bo nie potrafiłem się powstrzymać od prób nawiązania z Tobą jakiegokolwiek kontaktu. Chciałem, żebyś na mnie patrzyła tymi oczami, kocham ich kolor. Jestem samolubny, bo naraziłem Cię na niechęć ze strony całej szkoły, nawet własna przyjaciółka się od Ciebie odwróciła. Widzisz? Potrafię tylko niszczyć...
                - Gdyby tak było, nie miałbyś przyjaciół, którzy stoją za Tobą murem, oni wszyscy widzą w Tobie więcej niż Ty sam, dostrzegają to czego Ty nie widzisz. I ja też to widzę. Nie odtrącaj mnie, proszę - szepnęłaś.
                - Jest już późno, powinienem Cię odprowadzić pod dom - powiedział poważnie.
                - Nigdzie nie idę dopóki nie zrozumiesz, że jesteś wartościowym człowiekiem, Zayn.
                - Dla Tracy nie byłem - burknął. Zacisnęłaś zęby na chwilę. Cały czas do niej wracaliście.
                - Zayn... Nie chodzi przypadkiem o to, że wciąż kochasz Tracy? Jeśli tak to... - urwałaś. Tak bardzo jej nienawidziłaś. Jak mogła go tak zranić? Zayn może i był silny i zdolny by pobić kogoś do nieprzytomności bez mrugnięcia okiem, ale w środku był wrażliwy i uczuciowy. Nie zasługiwał na to, żeby zadać mu taki cios.
                - Nie kocham jej już. Mówiłem Ci. Jesteś dla mnie ważniejsza niż ona kiedykolwiek mogłaby się stać - odparł szybko.
                - Więc czemu nie zaryzykujesz?! Każdy ma swoją ciemną stronę, nie możesz do końca życia uciekać tylko dlatego, że sądzisz, że wszystkich skrzywdzisz! Jestem silna pamiętasz? I nikt nie jest perfekcyjny. - Odsunęłaś się od niego mając dosyć tej rozmowy. Dlaczego nie rozumiał, że dla Ciebie to wszystko nie miało znaczenia? Tak rzadko otwierałaś się przed ludźmi i kiedy w końcu to zrobiłaś, wyznałaś komuś co czujesz, musiałaś spotkać się z odrzuceniem. Życie było niesprawiedliwe. - Nie możesz wiecznie uciekać. Ktoś kiedyś w końcu Cię złamię i nawet nie będziesz wiedzieć kiedy wpuścisz go do swojego życia i nie będziesz chciał wypuścić. Może ten ktoś w końcu uświadomi Ci, że jesteś w błędzie, Zayn. Nie musisz być ideałem, żeby ktoś Cię pokochał.
                To mówiąc odwróciłaś się od niego i szybkim krokiem zaczęłaś się od niego oddalać. Stąpanie Twoich butów po chodniku, było jedynym dźwiękiem, który rozbrzmiewał w wieczornej ciszy. Włożyłaś ręce do kieszeni bluzy i spuściłaś głowę w dół na własne buty. Czułaś się słaba. Nienawidziłaś tego uczucia. Zawsze byłaś jedną z tych osób, które mają wszystko pod kontrolą i których nic nie rusza. Należałaś do tych silnych. Ale to było kiedyś. Zayn Cię zmienił. Przy nim pozwoliłaś sobie na to, żeby czuć. Bycie wredną i obojętną przestało być już zabawne. Ale po co Ci zmiany skoro zostałaś zupełnie sama? Cała szkoła się od Ciebie odsunęła, nawet najlepsza przyjaciółka, a Zayn... Przyspieszyłaś jeszcze bardziej. Każdy kolejny krok przynosił Ci jednocześnie ból i ulgę. Przewidywałaś, że dzisiaj pierwszy raz od czasów dzieciństwa schowasz się w swoim łóżku, nakryjesz kołdrą i przepłaczesz całą noc. Ta myśl przyniosła Ci pewną ulgę. W końcu pozbędziesz się tego wszystkiego ze swojego umysłu. To będzie Twoja regeneracja.
                Nagle usłyszałaś za sobą dziwny dźwięk. Odwróciłaś się gwałtownie ze strachem. Byłaś zaledwie ulice od swojego domu, na oświetlonej drodze wśród normalnych domów, w których świeciło się światło, ale i tak przeszedł Cię nieprzyjemny dreszcz. Rozejrzałaś sie, ale nie zobaczyłaś nic podejrzanego. Obróciłaś się i niemal pobiegłaś w kierunku swojego domu. Wtedy znowu usłyszałaś ten dźwięk. Przyspieszyłaś i nieoczekiwanie poczułaś, że ktoś łapie Cię od tyłu przyciskając Cię do swojego ciała. Pisnęłaś, a wtedy ten ktoś obrócił Cię bez najmniejszego problemu, powstrzymując Twoje próby uwolnienia się. Nabierałaś już powietrza w płuca, żeby krzyknąć najgłośniej jak potrafisz, kiedy zdałaś sobie sprawę z tego, że patrzysz prosto w czarne oczy otoczone wachlarzem długich rzęs, należących do Zayna. Jego oddech był przyspieszony co świadczyło o tym, że biegł.
                - Co Ty... - wydukałaś.
                - Jeżeli ktoś ma mi udowodnić, że jestem w błędzie to możesz to być tylko Ty. Nie chce żeby ktoś inny mnie pokochał, słyszysz? Chce żebyś Ty mnie pokochała. Nikt inny - powiedział miedzy gwałtownymi wdechami. Poczułaś, że rozpływasz się w jego ramionach i cieszyłaś sie, że chłopak trzyma Cię tak mocno. - A teraz Cię pocałuje.
                Nie pytając Cię o zgodę, pochylił się lekko patrząc Ci prosto w oczy i delikatnie dotknął Twoich ust. Przymknęłaś powieki zaskoczona przyjemnym uczuciem. Zayn wplótł dłoń w Twoje włosy, a drugą objął Cię w talii. Czułaś jakby dotykał najcenniejszy skarb, jakbyś była zrobiona ze szkła. Objęłaś go będąc coraz bardziej oszołomiona, że pocałunek może być tak przyjemny. Zayn się nie śpieszył ani nie pogłębiał pocałunku, wszystko było idealne dokładnie w takim tempie w jakim się działo. Do czasu. W momencie kiedy Zayn zaledwie odrobine pogłębił pocałunek poczułaś, że ogarnia Cię gorąco, którego jeszcze nigdy nie czułaś. Wspięłaś się na palce i zarzuciłaś chłopakowi ręce na szyje. Usłyszałaś cichy, przytłumiony śmiech Zayna i poczułaś, że on również przywiera do Ciebie mocniej jakby to, że stykaliście się ciałami było za mało. Czułaś się bezpieczna w jego ramionach, wiedziałaś, że chłopak zawsze Cię obroni, a Tobie nigdy nie zrobiłby krzywdy. Gdy tylko sie od siebie oderwaliście, oboje oddychaliście jak po maratonie. Patrzyliście sobie w oczy z uśmiechami na twarzach.
                - Miło, że zapytałeś - wysapałaś wpatrzona w jego oczy. Zdziwiło Cię to, że teraz miał swój właściwy kolor. Zupełnie wolne od trosk i gniewu.
                - Co? - spytał mało inteligentnie. Zaśmiałaś się wesoło.
                - 'A teraz Cię pocałuję'? - Wyszczerzyłaś się, a chłopak przygryzł wargę zawstydzony. - Wiesz co? Nigdy nie pytaj - mruknęłaś muskając ponownie jego usta. Czułaś, że się uśmiecha.
                - Uwierz mi, że nie będę... - powiedział rozbawiony. - Wiesz, że to na co się piszesz to nie jest normalny związek, prawda?
                - Zdaje sobie z tego sprawę Zayn. Ale nie zamierzam sobie Ciebie odpuścić - oznajmiłaś najzupełniej poważnie. Stanęłaś z powrotem na ziemi całymi stopami, a Zayn znowu wydał Ci się piekielnie wysoki. Lubiłaś tą jego cechę. Sprawiała że czułaś się przy nim jeszcze bezpieczniej. - Odprowadzisz mnie do domu?
                - Jasne. Twoi rodzice będą bardzo źli? - spytał zmartwiony. Zaśmiałaś się ponuro.
                - Źli? Prawdopodobnie urządzą mi długą na pół nocy awanturę, która skończy się dożywotnim szlabanem i ograniczeniem wszystkiego co sprawia przyjemność - skrzywiłaś się. Zayn objął Cie w talii i ruszył z Tobą w kierunku Twojego domu.
                - Przepraszam, to moja wina - powiedział smutno.
                - Wiesz, nie żebym narzekała - zaśmiałaś się, a chłopak dołączył do Ciebie po chwili.
                - Będzie dobrze - mruknął całując czubek Twojej głowy.

____________________________________________________________ 

W końcu się pocałowali :') Ale to jeszcze nie koniec, wiecie, że ja lubię komplikować sprawy xD Jest troszkę dłuższy, ale wiem, że mógłby być jeszcze bardziej, winna przyznaje się :o Dziękuje Wam za tyle przemiłych komentarzy do poprzedniej części, aż nie wierzyłam, że tak szybko doszliśmy do takiej dużej liczby :'))