Imagine 42 Zayn Part XIV

                Kiedy Zayn odprowadzał Cię do domu, było już zupełnie ciemno. Nawet nie sprawdzałaś telefonu, bojąc się ile nieodebranych wiadomości od rodziców zobaczysz na ekranie. Za 5 minut i tak znajdziesz się w domu, wtedy sobie pokrzyczą do woli. Wiedziałaś, że jak teraz im odpiszesz to zaczną do Ciebie dzwonić dopóki nie odbierzesz. Jakby nie dochodziło do nich to, że nie masz już 5 lat...
Zayn trzymał Cię za rękę i głaskał kciukiem jej wierzch. Byłaś zdziwiona tym jak to na Ciebie działało. Kiedyś nie lubiłaś takich ckliwych gestów, trzymania sie za rączki czy nawet przytulania. A nagle kiedy tylko Zayn zabierał na chwilę dłoń, żeby sprawdzić coś na telefonie, tęskniłaś za tym niewyobrażalnie mocno. Dziwnie było widzieć kolejne zmiany w swoim charakterze i nie robić z tym zupełnie nic. To do Ciebie nie pasowało, Twoje zachowanie kompletnie nie przypominało Ciebie sprzed kilkunastu dni. To wszystko działo się tak szybko, że nie pamiętałaś już, co było zmianą, a co było częścią Ciebie od zawsze.
                Ścisnęłaś lekko dłoń Zayna, a on natychmiast odwzajemnił ten gest. Nie potrafiłaś zwalczyć uśmiechu, który cisnął Ci się na usta. Nie sądziłaś, że to wszystko może byc takie...miłe. To całe odpuszczenie sobie, dopuszczenie do siebie ludzi. Wciąż nie rozumiałaś relacji pomiędzy Tobą a Zaynem. Nie mogłaś powstrzymać myśli, że powoli wasza nić porozumienia przekształca się w coś zupełnie innego. Nie wiedziałaś czy jesteś gotowa brnąć w to dalej. Musiałaś przełknąć dumę i przyznać się w końcu do tego, że jesteś w stanie zakochać się w Zaynie. I była to myśl tak niemożliwie bliska, że aż przerażająca. Nawet teraz Twój stosunek do niego daleko wykraczał poza zwykłą przyjaźń.
                - O czym tak intensywnie myślisz? - spytał nagle Zayn, a po brzmieniu jego głosu wywnioskowałaś, że się uśmiecha. Spuściłaś wzrok, mimo że nie było szans, żeby chłopak dojrzał coś w tych ciemnościach.
                - O nas. - Przerażona jak to zabrzmiało natychmiast się poprawiłaś. - To znaczy o tym jak szybko przeszliśmy z nienawiści d-do przyjaźni - zająkałaś się przed ostatnim słowem. Co się ze mną dzieje?
                - Tak... To raczej niespotykane - zachichotał. - Myślałem, że wydłubiesz mi oczy kiedy pierwszy raz mnie zobaczyłaś.
                - Kto powiedział, że teraz nie jestem w stanie tego zrobić - spytałaś zatrzymując się na środku chodnika.
                Zayn złapał Cię za nadgarstki i przybliżył się na tyle, że musiałaś wysoko zadzierać brodę, żeby moc dostrzec jego oczy w ciemności. W tej części miasta latarni praktycznie nie było, a nawet jeśli jakaś się zdarzyła, to jej światło było za mało intensywne, żeby dobrze oświetlić ulice. To nadawało temu miejscu charakterystycznej, napiętej atmosfery. Czułaś jak ciepło Zayna promieniuje w Twoim kierunku przez co miałaś wrażenie, że wasze ciała się stykają.
                - No nie wiem nie wiem... Chyba ustaliliśmy sobie, że z nas dwóch to ja jestem agresywny i niebezpieczny - powiedział niskim głosem. Zamiast się przestraszyć, po Twojej skórze przebiegł dreszcz podniecenia.
                - Ty? Jakby tak było to przecież bym się Ciebie bała... - Wspięłaś się na palce i przybliżyłaś usta do jego ucha. - A w tej chwili nie przerażasz mnie ani trochę.
                Poczułaś, że pierś chłopaka wibruje od jego cichego śmiechu. Zayn chwycił jedną ręką oba Twoje nadgarstki i unieruchomił je za Twoimi plecami. Druga ręką odgarnął Twoje włosy z twarzy i zsuwał po nich dłoń aż dotarł do połowy pleców. Przełknęłaś ślinę, bo napięcie między wami zdawało się przesycać powietrze elektryzującymi drobinkami i mimo że coś w środku Ciebie krzyczało, żeby się wycofać zanim będzie za późno, to ta druga część była spragniona tego co będzie dalej, jak daleko Zayn zdoła się posunąć.
                - Nie boisz się mnie tak? I ufasz mi? - W jego głosie słuchać było rozbawienie i lekką groźbę. - Powinnaś uważać, gdy zadzierasz z ogniem... Możesz się sparzyć.
                To mówiąc bez ostrzeżenia podciął swoją nogą Twoje własne przez co wylądowałaś unieruchomiona w jego ramionach. Twoje serce biło jak szalone, a to że byliście tu całkowicie sami sprawiało, że powoli zaczynałaś odczuwać niepokój, jeszcze nie strach, ale od tego był już tylko jeden krok.
                - Jesteś sama ze starszym chłopakiem z malutkim problemem z samokontrolą... Na pewno się nie boisz? - wyszeptał prosto do Twojego ucha. - Mógłbym Ci coś zrobić wiesz... Twój los leży całkowicie w moich rękach... I co? Nadal mi ufasz? - Twój urwany oddech był jedyną odpowiedzią. Z każdą chwilą coraz bardziej byłaś świadoma tego z jaką łatwością Zayn trzyma Twoje ciało; było to jednocześnie niepokojące i... Cholera on naprawdę nie powinien Cię w tym momencie tak bardzo kręcić. Przez chwile zapomniałaś, że to Zayn. Na ogół kiedy nie miał ataków był łagodny i wrażliwy, taki wizerunek zdawał się przeczyć temu co do tej pory o nim myślałaś. - Lubisz niegrzecznych chłopców? Hmm Aniołku? - Nieoczekiwanie parsknęłaś śmiechem. Zayn podniósł Cię również mając na twarzy szeroki uśmiech chociaż jego oddech był podejrzanie przyspieszony.
                - Ten 'Aniołek' Cię zdradził - powiedziałaś ze śmiechem. Zayn cały czas trzymał Twoje nadgarstki tym razem znowu obiema rękami.
                - No i zepsułaś mi moje przedstawienie wielkiego złego nad boya - mruknął z teatralnym zawodem. Uwolniłaś nadgarstki i objęłaś go w talii, wtulając się w jego pierś.
                - Nie chce żebyś zgrywał bad boya. Wole mojego Zayna. Tego, który mówi do mnie 'Aniołku' i traktuje mnie lepiej niż kiedykolwiek mogłabym sobie zasłużyć.
                - Nigdy nie zrozumiem dlaczego widzisz mnie w tak dobrym świetle skoro znasz całą prawdę i byłaś już niejednokrotnie świadkiem moich ataków. Nie zasłużyłem sobie na kogoś tak dobrego w swoim życiu. I tak wrednego - dodał po chwili. Wybuchłaś śmiechem w jego miękką bluzę.
                - No i co zrobiłeś? Zniszczyłeś cały moment frajerze - zachichotałaś, a chłopak mocniej Cię przytulił.
                - No wiesz, ja do Ciebie 'Aniołku', a Ty mi tu z frajerem wyskakujesz - powiedział oburzony.
                - Rodzice mnie zabiją - mruknęłaś. - Powinnam być w domu od jakiejś godziny, a włócze się z napalonym bandytą.
                - Wcale nie jestem napalony! - oburzył się.
                - Taaak? Przed chwilą prawie mnie pocałowałeś.
                - Skąd wiesz, że miałem taki zamiar?
                - Ja... Co?
                I nieoczekiwanie Zayn odsunął Cię od siebie i ujął Twoją twarz w swoje dłonie. Serce biło Ci jak oszalałe, a umysł wcześniej pełen myśli nagle stal się zupełnie pusty, nastawiony tylko na czucie.
                - Ale pomyślałem sobie, że jeśli kiedykolwiek mam mieć szansę, żeby Cię pocałować to chce to zrobić jako ja, nie udając nikogo. Dlatego jeśli miałbym Cię pocałować to zrobiłbym to teraz. Teraz kiedy jestem wolny od przeszłości i wiem kogo nie chce w swoim życiu, a kogo w nim potrzebuje. I kiedy tak ufnie się do mnie przytulasz po tym jak odstawiłem przedstawienie tego jaki mógłbym być, gdybym kiedykolwiek stracił kontrole. I Ty to wiesz. I mimo tego cały czas tu jesteś i... Cholera, tak bardzo chce Cię teraz pocałować - zaklął. Wstrzymałaś powietrze, a przez Twoje ciało przeszedł dreszcz. I nagle uświadomiłaś sobie, że tego chcesz. Właśnie teraz, nie zważając na konsekwencje.
                - To zrób to, Zayn. Pocałuj mnie.

_________________________________________________________________________

Ta część wyszła mi tak jakoś dziwnie, ale jednocześnie... MATULU JAKIE EMOCJE!! Muszę przestać opisywać tak Zayna, bo zejdę na zawał, a kto wtedy dokończy tą historię?! W dodatku mam wrażenie, że pod względem gramatyki moja nauczycielka polskiego dostałaby wylewu jakby to przeczytała (nie mówiąc już o samej treści, bo ZAYN <3333). Dlatego przepraszam za wszelkie błędy, ale pisałam to w trybie OMójHaroldzieZenJestTakiCudowny i trudno było mi się skupić... I przepraszam, że a część taka krótka, ale postaram się, żeby kolejna była dłuższa ;*

A tak poza tym to jeju dziękuje za wszystkie życzenia powrotu do zdrowia, dlatego właśnie tak bardzo Was kocham, za to że czytacie nie tylko imagina, ale też moją notkę, jesteście niesamowici <333 Jestem pewna, że moja kostka dzięki Wam szybciej do siebie dojdzie :D