Imagine 33 Liam Part IX (+18)

            Gdy tylko usłyszałaś pierwsze takty marszu weselnego, całe Twoje ciało ogarnęła panika. Nie dam rady. Nie do końca świadomie zaczęłaś się podnosić chcąc znaleźć się jak najdalej stąd. Ręka Liama pociągnęła Cie z powrotem na miejsce.
            - Liam...proszę - szepnęłaś błagalnie.
Mężczyzna objął Cie w talii i mocno do siebie przytulił. Wtuliłaś twarz w zagłębienie między jego szyją a barkiem. Twarz zasłoniły Ci kosmyki włosów, które wypadły z luźnego kłosa. Wdychałaś zapach Liam, który zdawał się mieć na Ciebie wręcz kojące działanie. Wasze dłonie były splecione, w duchu dziękowałaś sobie za podjęcie tak ryzykownej decyzji jak poproszenie Liama o udawanie narzeczonego. Gdybyś była tu teraz sama, nie dałabyś rady. Zamknęłaś oczy i skoncentrowałaś się na braniu głębokich wdechów. Dla kogoś z zewnątrz musiało to wyglądać jakbyś ukrywała wzruszenie. Jednak robiłaś wszystko by nie poleciały inne łzy. Łzy bólu. Nagle Liam zaczął nucić. Byłaś tak zaskoczona, że w pierwszej chwili przestałaś na sekundę oddychać.
            - I know how it goes I know how it goes from wrong and right, silence and sound, did the ever hold each other tight like us, did they ever fight like us... You and i, we don't wanna be like them, we can make it 'till the end, nothing can come between you and i...
            Z każdym słowem wychodzącym z ust Liama, Twoje ciało stopniowo się odprężało. Gdzieś odchodził cały ból, pozostawiając tylko uczucie spokoju. Otworzyłaś oczy. Twoja siostra stała przed ołtarzem w bajecznej, białej sukni, a jej włosy upięte były w kok. Wyglądała przepięknie. Zawsze tak było. Nie skupiłaś się na tym co mówią, jedynie Twoje oczy patrzyły. Uszy wsłuchiwały się w cichy głos Liama. Nim się zorientowałaś przyszedł czas na włożenie obrączek. To było dla Ciebie za dużo. Wyrwałaś rękę z uścisku Liama i wstałaś na tyle cicho, że zaledwie kilka osób to zauważyło. Nie obracałaś się za siebie. Wyszłaś bocznym wyjściem i dopiero gdy znalazłaś się na świeżym powietrzu, odetchnęłaś pełną piersią. Łzy pociekły po Twoich policzkach, a ręce zadrżały. Starałaś się iść szybkim krokiem w kierunku swojego samochodu, ale wysokie buty skutecznie Ci to uniemożliwiały. Z irytacją zdjęłaś szpilki ze stóp i wzięłaś je do ręki. Otarłaś dłonią łzy, które nie przestawały płynąć, rozmazując Twój makijaż. Nagle usłyszałaś za sobą czyjś krzyk. Obróciłaś się i zobaczyłaś za sobą Liama biegnącego w Twoją stronę. Przyspieszyłaś, żeby mu uciec, ale przeceniłaś swoje możliwości, bo już po chwili Liam złapał Cie i uniemożliwił ucieczkę.
            - Zostaw mnie! - krzyknęłaś.
            Pozbawiona obcasów znowu czułaś się przy nim jak mała dziewczynka. Buty wypadły Ci z dłoni, gdy mężczyzna przyciągnął Cie do siebie, oplatając ręce wokół Twojej talii.
            - Nigdy, rozumiesz? - powiedział patrząc Ci głęboko w oczy.
            - Nie! Jestem za słaba, nie dam rady dłużej tego wszystkiego wytrzymać! - Liam umieścił swoją dłoń na Twoim karku i pochylił się tak blisko, że czułaś na swojej twarzy jego oddech.
            - Nie jesteś słaba. Jesteś najsilniejszą kobietą jaką znam - powiedział cicho, ale stanowczo.
            - Jestem słaba. I nic nie warta - szepnęłaś. Rysy jego twarzy stężały.
            - Nigdy więcej tak nie mów.
            Nagle usta Liama znalazły się na Twoich. Twoje zmysły oszalały dostając to, czego pragnęły odkąd tylko pierwszy raz go zobaczyłaś. Wplotłaś dłoń w jego miękkie włosy, a drugą umieściłaś na jego karku. Wasze wargi muskały się delikatnie, wręcz czule, a ich dotyk pozostawiał na skórze przyjemne mrowienie, które przyprawiało Twoje serce o szybsze bicie. Wasze ciała stykały się na całej powierzchni nie pozostawiając pomiędzy sobą milimetra przestrzeni. Jego zapach docierał do Ciebie z każdej strony, a smak przyprawiał o drżenie nóg. Wydawało Ci się jakby cały świat zniknął, inaczej, jakby cały świat ograniczył się do was dwóch. Język Liama domagał się o wejście, którego natychmiast mu dzieliłaś. Z każdą sekundą potrzebowałaś go jeszcze bardziej. Stał się jedyną stałą rzeczą w rzece emocji, która zawładnęła Twoim życiem. Twoją przystanią i ukojeniem. Zza przymkniętych powiek wydobyło się więcej łez. Bolała Cie świadomość tego, że po wszystkim Liam wróci do swojego dawnego życia, a Ty znowu zostaniesz sama. On był tym kogo potrzebowałaś do oddychania. Kogo potrzebowałaś by zapomnieć i wybaczyć. Kogo potrzebowałaś...by żyć. Nagle wasze wargi się rozdzieliły, a Twoje ciało uniosło się w powietrzu. Twoje oczy ponownie się zamknęły ze zmęczenia. Nie byłaś w stanie nic zrobić. Nawet myśleć. Po prostu zaufałaś Liamowi i pozwoliłaś mu by się Tobą zaopiekował.

***

            Ocknęłaś się, gdy Liam wchodził po schodach. Uchyliłaś powieki i ujrzałaś wnętrze swojego rodzinnego domu. Czułaś jakby Twoje serce jeszcze raz miało się połamać na drobne kawałeczki. Wtuliłaś się w pierś Liama. Część Ciebie żałowała, że tak bardzo się przed nim otworzyłaś. Na pewno się już domyślił, że coś do niego czujesz. Ale sama nie wiedziałaś co takiego konkretnie. Zamieszanie w Twoim życiu dodatkowo komplikowało rozeznanie się we własnych uczuciach. Powiedziałabyś, że go tylko pragniesz, gdyby nie to, że ciało nie było jedynym czego od niego chciałaś. Ale nie mogłaś też powiedzieć, że go kochasz skoro Twoje serce wciąż zdawało się należeć do kogoś innego. Poczułaś, że Liam kładzie Cie na łóżku. Pochylił się nad Tobą starł z Twoich policzków ostatnie łzy i smugi, które pozostały po wcześniejszym makijażu. Otworzyłaś oczy i jak zwykle poraziło Cie to co zobaczyłaś w brązowych tęczówkach Liama. Mężczyzna zaczął się odsuwać. Chwyciłaś go za nadgarstek nie chcąc by oddalił się do Ciebie chociaż na moment. Liam wylądował praktycznie na Tobie i tylko jego wyprostowane ręce tworzyły jakiekolwiek złudzenie odległości. Wtedy je zgiął, a jego twarz znalazła się tuż przy Twojej. Nie czekał na przyzwolenie. Zaczął Cie powoli całować, na początku ostrożnie, później coraz mniej się powstrzymując. Jego ręce powoli badały Twoje ciało muskając to obojczyki, to talię, to brzuch. Z każdą chwilą delikatność coraz bardziej zastępował pośpiech, a ostrożność została wypchnięta przez coraz większą namiętność. Liam zdjął marynarkę nie odrywając warg od Twoich ust. Sięgnęłaś dłońmi do jego krawatu i rozluźniłaś go na tyle, by Liam mógł go zdjąć. Mężczyzna jednym ruchem zerwał z siebie koszulę, a kilka guzików się urwało, upadając na łóżko. Liam chwycił Cie w talii i podniósł lekko do góry wyginając część Twojego ciało do góry. Sprawnym ruchem rozpiął zamek sukienki. Zsunął ją z Twojego ciała i odrzucił za siebie. Zmierzył Twoje zasłonięte jedynie bielizną ciało pożądliwym spojrzeniem i powędrował ustami na Twój dekolt. Zsunął zębami jedno z ramiączek Twojego biustonosza. Uczucie, które towarzyszyło muskaniu się waszej gołej skóry było niesamowite. Ręce Liam sięgnęły do zapięcia i już po chwili byłaś półnaga, w świetle dnia przed mężczyzną, z którym chciałaś się kochać. Liam zaczął odkrywać dłońmi nowe zakamarki Twojego ciała sprawiając, że każda komórka Twojego ciała wrzała. Sięgnęłaś drżącymi rękoma do paska od spodni i z pomocą Liama, już po chwili oboje mieliście na sobie już tylko bieliznę. Wasze klatki piersiowe były do siebie przyciśnięte wywołując w Tobie przerażająco intensywne uczucie. Kiedy pozbyliście się ostatnich dzielących wasze ciała ubrań, oboje spojrzeliście sobie głęboko w oczy. W tęczówkach Liama była ukryta prośba o przyzwolenie na dokończenie tego co zaczęliście. Kiwnęłaś głową i już po chwili wasze ciała się połączyło. Ciało Liama stało się napięte, a każdy jego ruch pogłębiał uczucie budzące się w dole Twojego brzucha. Liam w kółko powtarzał Twoje imię, a jego głos z każdą chwilą stawał się coraz bardziej ochrypły. Nie mogłaś powstrzymać dźwięków wydobywających się z Twojego gardła. Liam czule głaskał Twoje ciało sprawiając, że miałaś ochotę płakać. Płakać dlatego, że ta chwila była zbyt perfekcyjna i bałaś się, że zaraz się obudzisz w zimnym łóżku, sama jak zawsze. Ale on tutaj był. I kochał się z Tobą. Gdy wasze ciała ogarnęło wrzenie, a wasze tęczówki się spotkały w niemym zachwycie, musiałaś powstrzymać by nie powiedzieć mu, że chyba go kochasz. Bo wtedy nie było by odwrotu.

 _________________________________________________________________________

Nie będę ukrywać, że boje się Waszej opinii o tej części, bo bardzo rzadko piszę cokolwiek +18. Mam nadzieję, że mimo wszystko się Wam podoba. Chcę Wam strasznie podziękować za wszystkie wyświetlenia, komentarze, Waszą cierpliwość i po prostu za to że jesteście. Nie wierzę, że to się dzieje, ale brakuje nam jedynie kilkuset wyświetleń do 20 tys.! To wciąż jest takie surrealistyczne... Nie wiem jak mam Wam za to podziękować... Tak pomyślałam, że byłoby niesamowicie jakbyśmy dobili do 20 komentarzy z okazji 20 tys. wyświetleń, chociaż wiem że szanse są małe, ale wierzę, że bd przynajmniej 10 kotki :*** Kocham Was bardzo bardzo <3