Imagine 30 Harry *

            To stało się szybko. Nie tak jak w filmach, gdzie każda sekunda zdarzenia jest pięciokrotnie zwolniona. Bo to było prawdziwe życie. W jednej chwili szłaś spokojnym krokiem chodnikiem. W drugiej leżałaś nieprzytomna 5 metrów dalej. Pomiędzy był tylko pisk opon, krzyk gdy zdałaś sobie sprawę z tego, że samochód jedzie prosto na Ciebie i uderzenie. Twoje ciało zostało odrzucone z ogromną siłą po zderzeniu z maską czarnego samochodu. Poleciałaś bezwładnie do tyłu. Twoja głowa uderzyła o ziemię, a potem była już tylko ciemność. I nic poza nią.

***

            Dryfowanie w nicości było jedynym co robiłaś odkąd...odkąd pamiętałaś. Niedawno tylko doszedł do tego denerwujący dźwięk, coś jakby pikanie. Wiedziałaś, że gdzieś tam poza Twoim umysłem istniało jeszcze coś takiego jak Twoje ciało. Nie potrafiłaś jednak się do niego dostać. Po jakimś czasie przestałaś próbować. Zostało Ci tylko te pikanie. Ciągle takie same, jeden rytm, jedna melodia. Nic nigdy się w niej nie zmieniało. A jednak z jakiegoś dziwnego powodu nie nudziła Cie ona. Póki ją słyszałaś wiedziałaś, że jeszcze jesteś. Jesteś, ale gdzie? Kim jesteś? Dlaczego nic tu nie ma? Przecież... Przecież coś powinno być prawda? Nagle coś poczułaś. Jakby...dotyk. Ale jak mogłaś czuć dotyk skoro nie czułaś siebie? Próbowałaś zlokalizować skąd pochodzi dziwne wrażenie. To ręka. W jednej chwili stałaś się pewna, że to ręka. Twoja ręka. Coś jej dotyka. Coś delikatnego i miękkiego. Co to? Nieoczekiwanie melodia przyspieszyła. Nie! Dlaczego?! Coś było nie tak? Szept. Ktoś szepcze? Dlaczego nie rozumiesz słów? Przecież ten ktoś jest zaraz obok! Powinnaś wiedzieć! Powróciłaś do ciemności. Melodia znów zwolniła. Już miałaś tam zostać kiedy usłyszałaś coś jeszcze. Czy to płacz? Kto płacze? Czy to przez Ciebie? Zebrałaś wszystkie swoje siły. Musisz powrócić. Nie wiedziałaś kto, ale ktoś na Ciebie czekał. I nagle, bez ostrzeżenia poczułaś. Wszystko było na swoim miejscu. Czułaś każdą najdrobniejszą cząstkę swojego ciała. Do Twoich nozdrzy dotarł subtelny zapach czegoś chemicznego. Uszy słyszały melodię, tym razem głośniej. Ręce czuły dotyk czyichś dłoni. W ustach czułaś suchość. Jeszcze jeden zmysł. Wzrok. Powoli otworzyłaś powieki. Miałaś wrażenie jakbyś robiła to po raz pierwszy. Wszystko było takie jasne. Białe. Rozejrzałaś się na tyle na ile mogłaś bez zmieniania pozycji. Natrafiłaś na coś co psuło tą wszechogarniającą biel. Zamrugałaś parę razy, ale postać siedząca obok Ciebie nie zniknęła. Wszystko co widziałaś to czarna koszulka i burza loków zakrywająca pochyloną w dół twarz. Po spokojnym oddechu poznałaś, że ten ktoś śpi. To jego dłonie trzymały Cie przez cały ten czas. Kim jesteś? - chciałaś zapytać. Jednak po otworzeniu ust wydobyło się z nich tylko chrapliwe syknięcie. Twoje gardło było przesuszone jakbyś nie używała go od dawna. Może i tak było? Nie wiedziałaś ile przebywałaś w nicości. Skupiłaś się na swojej dłoni i ścisnęłaś lekko palce ciemnej postaci. Ta wybudziła się ruchem tak gwałtownym, że melodia od razu przyspieszyła. Nie rozumiałaś skąd pochodzi. Tajemnicza osoba podniosła głowę tak powoli jakby bała się to zrobić. Twoje oczy rozszerzyły się lekko na widok twarzy nieznajomego. Pełne usta, ciemne brwi, nieszablonowe rysy i oczy. Dwie zielone głębiny, pełne sekretów i tajemnic. Wpatrywaliście się w siebie oboje bez słowa. Jego klatka piersiowa opadała szybko w nierównym tempie. Jego wargi rozchyliły się lekko jakby chciał coś powiedzieć. Ale musiałaś być pierwsza, musiałaś wiedzieć.
            - Melodia - wychrypiałaś. Jego oczy otworzyły się szeroko.
            - Siostro! Obudziła się! - krzyknął. - Niech ktoś tu przyjdzie!!!
            Skrzywiłaś się delikatnie.
            - Nie zagłuszaj jej - szepnęłaś. Chłopak pochylił się w Twoim kierunku z troską wypisaną na twarzy.
            - Kogo kochanie? - zapytał cichutko ściskając mocno Twoją dłoń.
            - Melodii.
            - Jakiej melodii? - Chłopak siegnął ręką do Twojej twarzy i odgarnął kilka kosmyków Twoich włosów za ucho. Nagle na jego twarzy pojawiło się zrozumienie. - To bicie Twojego serca. Tak właśnie bije. Mocno i równo. I nie przestanie.
            W jego ostatnich słowach pobrzmiewała determinacja. Wydawał się być w stanie zrobić wszystko, żeby tylko dowieść swoim słowom.
            - Kim jesteś?
            Na jego twarzy pojawiło się najpierw zdziwienie, potem niedowierzanie, a na koniec niewyobrażalny ból.
            - Harry. Mam na imię Harry - wydukał.
            Potem do środka weszło mnóstwo ludzi. Część ubrana była w białe kitle. Lekarze jak sądziłaś. Inni byli ubrani normalnie, różnej płci i wieku. Była dziewczyna. Płakała i trzymała się kurczowo chłopak obok niej, który był cały blady na twarzy. Patrzył Ci prosto w oczy. Powinnaś ich znać? Kim są Ci wszyscy ludzie?
            - Słyszysz mnie? (t.i.)? Potrafisz mi powiedzieć który rok teraz mamy? - zapytał jeden z lekarzy.
            Zmarszczyłaś czoło. Wytężyłaś pamięć. Liczba pojawiła się nieoczekiwanie w Twojej głowie.
            - Dwa tysiące... - urwałaś na chwilę próbując sobie przypomnieć. Na twarzach wszystkich zebranych pojawiło się napięcie. Dlaczego to takie ważne? Przecież to tylko liczba.     

            - Zastanów się dobrze (t.i.). Który rok mamy? - zapytał ten chłopak, Harry. Spojrzałaś prosto w jego zielone oczy.
            - 2011.

***

            Nie rozumiałaś tego co się stało. Wypadek? Było by miło gdybyś pamiętała, że coś takiego się wydarzyło. Wyrwane zostały Ci 2 lata z życia. Nie pamiętałaś kompletnie nic z tego okresu. Twoja pamięć urywała się na zakończeniu roku szkolnego. A potem była pustka. Spojrzałaś ze łzami w oczach na zdjęcia, które przyniosła Ci mama. Wydawałaś się być taka szczęśliwa! Pierwszy rok studiów, nowi ludzie i on. Pojawiał się prawie na każdym zdjęciu. Fotografie było ułożone chronologicznie, więc widziałaś jak z każdym dniem zbliżaliście się do siebie. Harry. Na ostatnim ze zdjęć wasze usta były złączone w słodkim pocałunku. Tak bardzo pragnęłaś to wszystko pamiętać! Ale prawda była taka, że nie wiedziałaś kim są Ci ludzie. Dzisiaj wychodziłaś ze szpitala. W końcu. Jeśli wieżyć lekarzom byłaś tu całe dwa miesiące. Kolejny czas, który został Ci odebrany. Zacisnęłaś powieki i rzuciłaś zdjęcia na szafkę. Pomieszały się, a niektóre spadły na podłogę. Usiadłaś na łóżku krzyżaując nogi i czekałaś na rodziców. Jeszcze jedna rzecz nie dawała Ci spokoju. Sprawca wypadku. Nikt nie wiedział kto to zrobił. A Ty nie miałaś odpowiednich wspomnień, żeby móc pomóc im w śledztwie. Dlatego zamknęli sprawę, a ten kto zniszczył Ci życie pozostanie bezkarny.

***

            Pierwszy dzień w domu był...dziwny. Twoi rodzice próbowali wszystkich sposobów, żeby odblokować Twoją pamięć. Żaden z nich nie działał. W końcu poddałaś się i uciekłaś do swojego pokoju. Uroniłaś kilka łez i zasnęłaś.
            Gdy ponownie otworzyłaś oczy pierwsze na co zwróciłaś uwagę to czyjeś zielone tęczówki wpatrujące się w Ciebie intensywnie. Pisnęłaś i wstałaś gwałtownie z łóżka łapiąc się za serce. Dopiero, gdy zdałaś sobie sprawę z tego, że uśmiechający się przepraszająco chłopak to Harry, lekko się uspokoiłaś.
            - Co Ty tu robisz? - zapytałaś siadając na skraju łóżka obserwując uważnie jego ruchy.
            Zrobiło Ci się gorąco na widok tatuaży na jego klatce piersiowej odsłoniętych dzięki rozpiętej u góry koszuli. Przerażała Cie nieco myśl, że jeszcze niedawno całowałaś się z tym chłopakiem, a teraz byłaś tak cholernie spięta w jego towarzystwie. Ciekawe czy gdy go poznałaś też się tak zachowywałaś...
            - Czekałem aż się obudzisz. Twoi rodzice mnie wpuścili - powiedział kładąc ręce pod głowę.
            - Aha - mruknęłaś niepewna co jeszcze mogłabyś powiedzieć. Chłopak westchnął i zacisnął powieki jakby cierpiał.
            - Pewnie już wiesz, że byliśmy parą przez niemal całe dwa ostatnie lata. Dlatego chciałem...chciałem powiedzieć, że się nie poddam. Zrobię wszystko, żebyś znowu mnie pokochała - odparł poważnie nie otwierając oczu. Przełknęłaś ślinę.
            - Przepraszam, ale... Chciałabym Cie pamiętać, naprawdę! - Harry w końcu na Ciebie spojrzał. Walczyłaś ze łzami. - Nie mogę Ci pokochać.
            Chłopak podniósł się do pozycji siedzącej i wziął Twoją małą dłoń w swoją znacznie większą. Odwróciłaś nerwowo wzrok. Może nie pamiętałaś tego co między wami było, ale to nie znaczy, że nie zauważyłaś tego co działo się pomiędzy wami teraz. Dotyk jego szorstkiej skóry był jednocześnie znajomy i kusząco obcy. Może Ty nie wiedziałaś kim on jest, ale Twoje ciało go pamiętało.
            - Kiedyś powiedziałaś to samo - odparł unosząc jeden kącik ust ku górze. W jego policzku pojawił się głęboki dołeczek od którego nie mogłaś odwrócić wzroku. Głównym tego powodem było to, że znajdował się on niebezpiecznie blisko jego pełnych ust.
            - I co wtedy odpowiedziałeś? - spytałaś spuszczając wzrok na wasze dłonie.
            - Jeszcze zobaczymy.
            Odsłonił rządek białych zębów w pięknym uśmiechu, który zwaliłby Cie z nóg, gdyby nie fakt, że na szczęście siedziałaś. Nagle Twój telefon zabrzęczał przerywając intymną scenę. Spojrzałaś na wyświetlacz. Po przeczytaniu wiadomości Twoja skóra zrobiła się lodowata, a ciało przeszedł nieprzyjemny dreszcz.

            Raz udało Ci się wywinąć śmierci. Zobaczymy co będzie następnym razem. Masz tydzień na przyniesienie skrzynki. Inaczej pożałujesz, że w ogóle się urodziłaś.
Telefon wypadł Ci z drżącej ręki. Zaczęłaś szybciej oddychać. W co Ty się wpakowałaś?! Jakiej skrzynki?! Nic z tego nie zrozumiałaś. Poczułaś, że ktoś głaszcze Twoją dłoń.

            - (t.i.)? Co się stało? Jesteś blada jak ściana - zauważył zmartwiony Harry. - (t.i.)! Odpowiedz proszę! Cała się trzęsiesz!
            Ktoś chciał Cie zabić. O Boże, uświadomienie sobie tego było jak kubeł lodowatej wody. To nie był przypadkowy wypadek, którego sprawca był pijany czy w inny sposób niepoczytalny. Nie. To był jawny zamach na Twoje życie. I został Ci tydzień. Cholerny tydzień nędznego życia bez wspomnień. Bo nie wiedziałaś skąd miałaś wziąć ową skrzynkę. Nie wiedziałaś kim jest nadawca wiadomości. Wybuchnęłaś płaczem. Tak jak się tego spodziewałaś Harry natychmiast przyciągnął Cie do siebie i opiekuńczo głaskał Twoje plecy. Łzy moczyły jego koszulkę, ale on wydawał się nie mieć nic przeciwko.
            - Czemu płaczesz kochanie? - spytał cicho.
            Nie potrafiłaś mu odpowiedzieć. Przecież ten chłopak Cie kochał! Nie mogłaś mu powiedzieć, że za tydzień znowu Ci straci, tym razem na zawsze.
            - Po prostu... Boje się żyć nie wiedząc kim byłam przez ostatnie dwa lata - wydukałaś.
            To nawet nie było do końca kłamstwo. Zapomniałaś tylko wspomnieć, że nie boisz się żyć. Boisz się umrzeć.

***

            Drugi dzień w domu był chyba jeszcze dziwniejszy niż wczorajszy. Co chwilę przychodzili do Ciebie jacyś ludzi twierdząc, że się znaliście, przyjaźniliście... Przyszło nawet dwóch Twoich nauczycieli! W takich momentach najbardziej żałowałaś utraty pamięci. Niektóre z osób, które kiedyś znałaś miały nadzieję, że może dzięki ich zobaczeniu stanie się cud i w magiczny sposób wszystko sobie przypomnisz. Ale wiedziałaś, że to niemożliwe. Lekarze powiedzieli, że uraz, którego uznałaś był bardzo poważny, a szanse na odzyskanie pamięci wynoszą zaledwie 5 procent. To i tak nie miało znaczenie teraz, kiedy zostało Ci 6 dni życia. Nie miałaś wątpliwości, że to nie była pomyłka, wczoraj z tą przerażającą wiadomością. Bo dzisiaj dostałaś następną. I tym razem nadawca użył Twojego imienia. Uśmiechnęłaś się przepraszająco ze szczerym żalem do uroczej blondynki, która twierdziła, że przez pierwszy rok byłyście współlokatorkami w akademiku. Dziewczyna prawie się popłakała, gdy dowiedziała się, że jej i wielu innych osób nie pamiętasz.
            - Byłyśmy sobie bardzo bliskie przez ostatnie dwa lata wiesz? Pomogłaś mi, gdy...gdy moi rodzice zmarli - wydukała, a po jej policzku popłynęła łza. Poczułaś silny impuls, żeby ją przytulić. Dziewczyna z wdzięcznością objęła Cie drobnymi ramionami. - Może mnie nie pamiętasz, ale ja Cie nigdy nie zapomnę.
            Wieczorem wróciłaś do łóżka i spojrzałaś pustym wzrokiem w sufit. Tyle Ci odebrano. Coś tak cennego jak wspomnienia. Nawet nie będziesz miała szansy dowiedzieć się czy te 5 procent się sprawdzą i odzyskasz kiedykolwiek pamięć. Nie. Gdy jutro rano się obudzisz pozostanie 5 dni. Nagle drzwi do Twojego pokoju otworzyły się z trzaskiem. Do pokoju weszła wysoka brunetka, którą pamiętałaś ze szpitala. Wtedy był z nią jeszcze chłopak, ale tym razem była sama. Wparzyła do pokoju jak tornado i usiadła na łóżku tak gwałtownie, że Twoje ciało aż podskoczyło. Otworzyłaś usta, żeby coś powiedzieć, ale dziewczyna Cie uprzedziła.
            - Wiem, że mnie nie pamiętasz. Jestem Grace, jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami - powiedziała wesoło.
            Podała Ci rękę. Podniosłaś się i niepewnie ujęłaś jej dłoń. Pierwsze co Cie zdziwiło to to, że Grace nie użyła czasu przeszłego. Wszyscy mówili o tym co było. A ona... Ona była inna. Nie potrafiłaś powstrzymać uśmiechu cisnącego Ci się na usta przez jej żywiołowość.
            - Uśmiechasz się... Czekaj, czy to znaczy, że mnie pamiętasz? - Ułożyła usta w okrągłe 'o'.
            - Nie, po prostu... Jesteś zabawna - zaśmiałaś się.
            - Kiedyś powiedziałaś, że irytująca. Dobra, wiem że miałaś dzisiaj pare ckliwych historyjek w planie dnia. Teraz pora, żebyś poznała tą lepszą stronę siebie.
            I opowiedziała Ci. Całe Twoje życie odkąd tylko się poznałyście. Miałaś wrażenie, że nie ominęła żadnej imprezy czy głupiej sytuacji, która kiedykolwiek was spotkała. Gdy skończyła poczułaś się o wiele lepiej. Nie pamiętałaś tego, ale przynajmniej wiedziałaś, że to był najlepszy okres w Twoim życiu. Spojrzałaś na zegarek. Północ. Zostało 5 dni.

***

            - Matko święta! Harry! Musisz nauczyć się przestać budzić mnie w taki sposób!
Prawie spadłaś z łóżka, gdy po przebudzeniu zobaczyłaś zielone tęczówki wpatrujące się intensywnie w Twoje oczy. Położył się bokiem i oparł się o ramię przez co jego mięśnie naprężyły się, a tatuaże uwidoczniły.
            - Kiedyś lubiłaś się tak budzić - wyszczerzył się. Walnęłaś w niego poduszką.
            - Zamknij się - mruknęłaś, a chłopak roześmiał się głośno. - Moi rodzice Cie wpuścili?
            - Nie. Mam klucz. - Pomachał Ci przed oczami metalowym przedmiotem.
            - Teraz będziesz mnie dręczyć tak? - zapytałaś z lekkim rozbawieniem. Wzruszył ramionami.
            - Tylko dopóki się ze mną nie umówisz.
            - No to sobie poczekasz - prychnęłaś, żeby nie zwrócił uwagi na Twoje rumieńce.
            - Okej. Jutro, 16, miejsce to niespodzianka!
            Pocałował Cie w policzek zanim zdałaś sobie sprawę z tego co się dzieje i wybiegł z pokoju. Otworzyłaś szeroko oczy. Chyba masz randkę.

***

            To nienormalne, żeby stresować się przed pierwszą randką ze swoim chłopakiem. Zwłaszcza ze świadomością, że zostały Ci 4 dni. Wzięłaś głęboki wdech, żeby się uspokoić. Musiałaś wziąć się w garść. Z nudów zaplotłaś włosy w warkocz na jedno ramię.
            - (t.i.)? - usłyszałaś za sobą znajomy głos. Odwróciłaś się powoli i zobaczyłaś Harrego. Wyglądał niesamowicie przystojnie w czarnych przylegających spodniach i zwykłej białej koszulce. W jego stroju nie było nic nadzwyczajnego, a i tak poczułaś jak Twoja pewność siebie odpływa na jego widok. Chłopak zmierzył Cie spojrzeniem od góry do dołu i z powrotem. Zielone tęczówki błyszczały, gdy na Ciebie patrzył.
            - Jesteś gotowa? - spytał nerwowo drapiąc się po karku. Robił to zawsze, gdy się denerwował. Uśmiechnęłaś się na tę myśl, ale zaraz otworzyłaś szeroko oczy ze zdumienia.
            - O Boże - wydukałaś. Harry natychmiast podszedł do Ciebie zaalarmowany i złapał Cie delikatnie za ramiona.
            - Co się stało? - spytał zmartwiony.
            - Przypomniałam coś sobie - powiedziałaś nie mogąc w to uwierzyć.
            To było jedno pojedyncze wspomnienie. Nie wiedziałaś kiedy to się wydarzyło, ale w Twojej głowie ta krótka chwila była jasna jak wczorajszy dzień.
            Harry siedział obok jedynego wolnego miejsca na wielkiej sali, w której odbywać się miał wykład. Nie mogłaś oderwać od niego wzroku. Wyglądał tak...perfekcyjnie. Jego wzrok był rozkojarzony, a zęby przygryzały dolną wargę. Nigdy w życiu żaden chłopak nie wydał Ci się taki...piękny. Podeszłaś niepewnie do niego i zaczęłaś nerwowo wyłamywać kostki.
            - Hej - powiedziałaś niepewnie. - To miejsce jest wolne?
            Chłopak spojrzał na Ciebie i nagle zrobił się strasznie niezdarny. Zrzucił swoją książkę z ławki przypadkowym ruchem i otworzył usta chcąc coś powiedzieć. Kucnęłaś i podniosłaś gruby tom. Podałaś mu go powstrzymując się od uśmiechu cisnącego Ci się na usta. Chłopak podrapał się nerwowo po karku i skinął głową.
            - Co? Co sobie przypomniałaś? - zapytał podekscytowany. Lekko się zarumieniłaś.
            - Em... To jak się poznaliśmy - odparłaś cicho. Uśmiechnął się szeroko, ale zaraz jego uśmiech odrobinę zgasł.
            - Zrobiłem z siebie wtedy totalnego kretyna - powiedział marszcząc brwi. Zaśmiałaś się cicho.
            - Moim zdaniem to było urocze.
            - No bardzo - burknął, a jego policzki pokrył głęboki odcień różu.
            - To gdzie mnie zabierasz?
            - Mówiłem, że to niespodzianka - wyszczerzył się.
            - Może i straciłam pamięć, ale to jak bardzo nienawidzę niespodzianek pamiętam - mruknęłaś.
            Chłopak posłał Ci rozbawiony uśmiech, złapał Cie za rękę i poprowadził przez dom aż na zewnątrz do swojego samochodu. Jechaliście w przyjaznej ciszy dopóki nie zobaczyłaś z daleka ogromny diabelski młyn.
            - Zabierasz mnie do wesołego miasteczka? - zapytałaś niemal podskakując na swoim miejscu jak mała dziewczynka. Harry zaśmiał się wesoło.
            - Za pierwszym razem też tak zareagowałaś - powiedział po czym oblizał wargi.
            - Zabrałeś mnie tu na pierwszą randkę?
            - Dokładnie na czwartą.
            - Pamiętasz, która to była? - Spojrzałaś na niego zdziwiona, a po Twoim ciele rozlało się miłe ciepło. Chłopak odchrząknął.
            - Tak jakoś wyszło... To chyba moja ulubiona z naszych kilku pierwszych randek. - Uniósł jeden kącik ust ku górze.
            - A pierwsza? Jakie było nasze pierwsze spotkanie?
            - No cóż... Wylałem sobie na spodnie sok porzeczkowy i omal się nie wywaliłam, gdy się do mnie uśmiechnęłaś - odparł nieco skołowana. Zachichotałaś.
            - Szkoda, że tego nie pamiętam... - westchnęłaś.
            - Akurat tego wydarzenia lepiej, żebyś nie pamiętała. - Zarumienił się.
            Gdy dojechaliście już na miejsce obudziło się w Tobie 10-letnie dziecko. Zaciągnęłaś Harrego chyba na każdą możliwą atrakcję. Najbardziej rozśmieszył Cie jego widok po przejażdżce Roller Coaster'em. Jego zwykle idealnie ułożone loki były potargane na wszystkie możliwe stronę, a wszelkie próby okiełznania gęstych włosów kończyły się niepowodzeniem. W jednej grze Harry zdobył dla Ciebie ogromnego misia, którego sam musiał potem nosić, bo Ty miałaś ręce zajęte pop cornem. Na początku chciał się o to kłócić, ale ucichł natychmiast, gdy zaczęłaś go karmić. W pewnym momencie przygryzł Twoje palce nim zdążyłaś je odsunąć.
            - Głupol.
            - I tak mnie kochasz.
            - Teoretycznie to znam Cie od kilku dni.
            - A praktycznie od dwóch lat.
            - Zobacz! Wieczorem będą fajerwerki! Zostaniemy? Proszę!
            - Co ja z Tobą mam dzieciaku - westchnął. Uniosłaś brew.
            - Dzieciaku? Zobaczymy potem.
            - Co masz na myśli? - zapytał podejrzliwie. Przybrałaś na twarz najbardziej niewinny uśmiech na jaki Cie było stać.
            - Zobaczysz.

***

            Gdy równo o 21 na niebie wybuchły fajerwerki staliście z Harrym obok budki z jedzeniem. Wpatrywałaś się z zachwytem w kolorowe wzory na czarnym niebie. Harry nieco niepewnie objął Cie od tyłu i położył brodę na Twoim ramieniu. Ze wszystkich stron zaatakował Cie jego cudownie męski zapach.
            - Za pierwszym razem też było tak pięknie? - szepnęłaś.
            - Prawie tak bardzo jak teraz.
            - Dlaczego teraz jest piękniej? - spytałaś nie odrywając oczu od barwnych rozbłysków.
            - Bo zgodziłaś się pójść mimo, że teraz mnie nie znasz. A to znaczy, że w środku wiesz, że coś do mnie czujesz.
            Zaczęłaś intensywnie myśleć nad jego słowami. Prawda była taka, że nawet bez wspomnień odczuwałaś z nim niesamowitą bliskość. Twoje ciało go znało, a umysł chciał poznać. I chyba to było najważniejsze prawda? Nagle na Twoich ustach pojawił się mały uśmieszek.
            - Zaraz wracam.
            Wyplątałaś się z jego uścisku i poszłaś do najbliższej budki z napojami. Kupiłaś sok porzeczkowy w plastikowym kubku i kryjąc go za plecami wróciłaś do chłopaka. Nie potrafiłaś drgania kącików Twoich ust na myśl o tym co zamierzałaś zaraz zrobić. Historia Harrego o waszej pierwszej randce przywiodła Ci na myśl pewien pomysł. Chłopak otworzył usta chcąc coś powiedzieć, ale uprzedziłaś go wylewając trochę soku na jego koszulkę. Zszokowany spojrzał w dół, a Ty korzystając z jego nieuwagi wspięłaś się na palce i mocno przywarłaś do jego ust. Na początku był zbyt zaskoczony, żeby coś zrobić, ale gdy sięgnęłaś ręką do jego karku z jego ust wydobył się niski jęk i przyciągnął Cie do siebie mocno. Wplotłaś palce w jego włosy, a on objął Cie w talii niemal unosząc nad ziemię. Pocałunek był tak słodki i czuły, że szybko poczułaś, że Twoje nogi odmawiają Ci posłuszeństwa. Harry podtrzymał Cie, a potem odsunął się delikatnie i oparł czoło o Twoje czoło. Miał zamknięte oczy i przyspieszony oddech, a jego wargi wydawały się nieco czerwieńsze niż zwykle w słabym świetle latarni dookoła wesołego miasteczka.
            - Już zapomniałem jak dobrze całujesz - powiedział ochrypłym głosem. Zarumieniłaś się nie potrafiąc tego powstrzymać.
            - Teraz też będziesz do mnie mówić dzieciaku?
            - Zdecydowanie nie. - Otworzył w końcu oczy, które rzucały radosne błyski.
            - To teraz pozwól mi przypomnieć Ci jak dobrze całuję jeszcze raz...

***

            Obudziłaś się z szerokim uśmiechem. Ostatni tydzień był naprawdę cudowny. Mimo, że nie pamiętałaś ostatnich dwóch lat szybko zakochałaś się na nowo w Harrym. Podejrzewałaś, że za pierwszym razem wydarzyło się to równie szybko. Jego po prostu nie dało się nie kochać. Był najlepszym co mogło Cie spotkać w życiu. I Grace. Ona i jej chłopak byli przez te kilka dni Twoimi prawdziwymi przyjaciółmi i pomogli Ci odnaleźć się w tej trudnej sytuacji. Niemal zapomniałaś. Zapomniałaś o tym, że dzisiaj mijał termin i anonim upomni się o swoją pieprzoną skrzynkę. Zacisnęłaś dłonie w pięści walcząc z chęcią wyładowania na czymś swojej wściekłości. Jakby wiedząc o czym myślisz Twój telefon zawibrował sygnalizując, że dostałaś wiadomość. Trzęsącymi się rękoma sięgnęłaś po niego i odczytałaś wiadomość z coraz szybciej bijącym sercem.

            Dzisiaj o północy tam gdzie się pierwszy raz zobaczyliśmy. Jeśli nie zabierzesz ze sobą skrzynki nie tylko Ty ucierpisz. Umrą także wszyscy Ci których kochasz.

Upuściłaś telefon na ziemię i osunęłaś się na kolana. O Boże. Zginą, wszyscy zginą przez Ciebie! Rodzice, Grace...Harry. Nie. To nie mogło się tak skończyć! Ubrałaś się szybko i wybiegłaś z domu. Dopiero, gdy byłaś pod willą, w której mieszkała Grace, zatrzymałaś się gwałtownie. Wyjęłaś klucz spod doniczki i dostałaś się do jej mieszkania. Zaczęłaś ją wołać wiedząc, że jej rodziców i tak jak zwykle nie będzie. Dziewczyna zbiegła po schodach w szlafroku i spojrzała na Ciebie zszokowana.
            - (t.i.)? Co Ty tu robisz? Kto Ci powiedział gdzie mieszkam i...
            Zakryłaś usta dłońmi. Twoja pamięć. Znowu odblokowało się kilka Twoich wspomnień. Nic konkretnego, po prostu proste rzeczy jak nazwa Twojej uczelni czy gdzie rodzina Grace trzyma zapasowy klucz. Ale to i tak było wystarczająco dużo, żebyś potrzebowała usiąść.
            - Zaczynam sobie przypominać...
            - Naprawdę? O Boże to cudownie! - zapiszczała Grace obejmując Cie mocno. Wtuliłaś się w nią nie potrafiąc dłużej powstrzymywać łez.
            - Grace... On nas zabije... On nas wszystkich zabije jeśli nie dostanie skrzynki... - załkałaś. Ciało dziewczyny nagle jakby skamieniało. Odsunęłaś się, żeby zobaczyć jej wyraz twarzy.
            - Przypomniałaś sobie Jake'a? - spytała drżącym głosem.
            - Kto to Jake? Niech ktoś mi wreszcie to wszystko wytłumaczy!
            Usiadłyście na schodach. Grace zaczęła opowiadać, a Twoje oczy otwierały się szerzej z każdym słowem wychodzącym z jej ust.
            - Grace Ty sieroto! - zaśmiałaś się głośno, gdy Twoja przyjaciółka złamała obcas.  Dziewczyna zdjęła buty i zaczęła iść boso niosąc buty w dłoni i chwiejąc się na wszystkie strony.
            - Nie boje się, gdy ciemno jest, boso z imprezy wracam bo chcę! - zawyła wybuchając śmiechem po ostatnim wyrazie. Szturchnęłaś ją łokciem w bok.
            - Ale Ty jesteś głupia. - Pokazałaś jej język, a dziewczyna odwdzięczyła się środkowym palcem.
            - Kocham swoje życie!!! - zaczęła krzyczeć.
            Jak to możliwe, że wypiłyście tyle samo tego świństwa, a ona była wstawiona sto razy bardziej niż Ty? Nagle na twarzy Grace pojawiło się przerażenie.
            - Co...
            Dziewczyna zakryła Ci usta dłonią i pociągnęła w dół. Kucnęłyście skryte za autem. Spojrzałaś na nią zdziwiona. Dziewczyna tylko kiwnęła głową w bok. Wyjrzałaś ostrożnie zza auta. To co zobaczyłaś zmroziło krew w Twoich żyłach. Tęgi mężczyzna na oko przed trzydziestką celował do kobiety w średnim wieku trzymającą w rękach dziwne pudło. Czarny pistolet w jego dłoni sprawił, że poczułaś zimno w każdej komórce swojego ciała. Wytężyłaś słuch, żeby wiedzieć o czym mówią.
            - ...ostrzegałem Cie. Możesz mi teraz oddać te dokumenty dobrowolnie...albo w ten drugi sposób. - Spojrzał znacząco na przedmiot w swojej ręce. Palce kobiet mocniej zacisnęły się na pudle w jej ręce.
            - Nigdy Jake. Nie dostaniesz ich. Po moim trupie - warknęła. Mężczyzna uśmiechnął się pobłażliwe.
            - Oj po trupie Jane. Po trupie.
            Wtedy wszystko jakby przyspieszyło. Kobieta odwróciła się i rzuciła skrzynką w waszym kierunku w tym samym momencie, w którym broń wystrzeliła. Kobieta opadła na ziemię, a pudło trafiło prosto w Twoje ręce. Patrzyłaś zszokowana na mordercę. On patrzył na Ciebie. Napięcie wisiało w powietrzu, a czas jakby się zatrzymał.
            - Uciekajcie - słaby szept wydobył się ust umierającej kobiety.
            Zerwałyście się z miejsca i zaczęłyście biec. Mężczyzna podążał za wami, a co jakiś czas za wami słychać było przekleństwa i strzały. W Twojej głowie panowała kompletna paniczna pustka. Jedyne co wiedziałaś to to, że on nie może dostać tej skrzynki. Ta kobieta nie bez powodu oddała za nią życie.
            - A teraz my oddamy życie za tą przeklętą skrzynkę - wydukałaś.
            - Teraz Ty mi powiedz o czym Ty do cholery mówisz!
            Bez słowa pokazałaś jej wszystkie wiadomości od anonima. Na jej twarzy pojawił się strach i szok.
            - Musimy mu dać tą pieprzoną skrzynkę.
            - Tylko jest jeden problem...
            - Jaki Grace?
            - To Ty ją ukryłaś.
            Ukryłaś twarz w dłoniach i zaczęłaś szybciej oddychać. Musi być jakieś wyjście!
            - Ale ja nie pamiętam!
            - Zastanów się proszę dobrze, gdzie ukryłabyś coś takiego. Nie wiem pod łóżkiem, w piwnicy, myśl (t.i.)!
            - Muszę przeszukać dom. A potem się z nim spotkam. Ze skrzynką czy bez, idę sama Grace.
            - Ale...
            - To moje ostatnie słowo.

***

            Spoczywała w Twoich rękach. Cała poobijana. Skrzynka. Właściwie był to raczej rodzaj sejfu, bez żadnych oznakowań czy podpowiedzi co zawartości. Wciąż nie dowierzałaś, że schowałaś ją w takim głupim miejscu. W szafie. Czy może być bardziej oczywiste miejsce? Gdyby ten dupek tu przyszedł pierwsze co by zrobił, to sprawdził szafę i to co jest pod łóżkiem. Stałaś w miejscu, które napawało Cie przerażeniem mimo, że nie pamiętałaś tego co się tu wydarzyło. Ale wystarczyło, że wiedziałaś. Poczułaś na sobie czyjeś spojrzenie. Odwróciłaś się do tyłu i zobaczyłaś przed sobą mężczyznę z kpiącym uśmieszkiem na ustach.
            - Słyszałem o Twoim wypadku. Tak mi przykro - westchnął. - Ten kto wrąbał w Ciebie samochodem w środku dnia na chodniku miał tupet.
            Otworzyłaś szerzej oczy. A więc to on. Jake. Zabójca Twoich wspomnień. Zacisnęłaś mocniej palce na przedmiocie w Twoich dłoniach.
            - Przyniosłam to co chciałeś. Więc zostaw mnie i moich bliskich w spokoju - warknęłaś ledwo powstrzymując się od krzyku. Mężczyzna zaśmiał się głośno.
            - Słonko, chyba nie myślałaś, że pójdzie Ci tak łatwo prawda? Wezmę skrzynkę, ale z Tobą w komplecie skarbie - wyszczerzył swoje zęby w okropnej karykaturze uśmiechu, a Ty poczułaś jak Twoje ciało oblewa zimny pot.
            - Ale myślałam...
            - Źle myślałaś kicia. Ale Twoich bliskich oszczędzę. No może poza tą brunetką... Grace prawda?
            - Nie waż się jej dotykać!!!
            - Bo co mi zrobisz? Albo wiesz co, jednak nie mam ochoty na gierki. Dawaj skrzynkę.
            Wyciągnął z kieszeni pistolet. Miałaś deja vu. Tylko tym razem to Ty byłaś na celowniku, a nie tamta kobieta. Zacisnęłaś powieki czekając na strzał. Głośny huk przerwał pełną napięcia ciszę. Otworzyłaś gwałtownie powieki, żeby zobaczyć jak na Twoim niedoszłym zabójcy siedzi jakaś ubrana na czarno postać i mocno wykręca jego ręce za plecami. Krzyknęłaś, gdy ten ktoś na Ciebie spojrzał. Harry. Co on tu robi? Zaraz po nim z ciemności wyłoniła się Grace i jej chłopak, a zza rogu wyjechały migoczące światłami radiowozy. Potem wszystko działo się jak w przyspieszonym tempie. Ktoś odebrał od Ciebie skrzynkę, a Jake'a zabrali policjanci. Mówiło do Ciebie mnóstwo ludzi na raz, ale nie widziałaś tych dwóch najważniejszych. Wyplątałaś się z tego tłumu i dostrzegłaś ich w końcu stojących przy jednym z radiowozów. Podbiegłaś do nich i rzuciłaś się w objęcia przyjaciółki.
            - Powiedziałam, zrobię to sama - powiedziałaś mocno się do niej przytulając.
            - Wybacz, ale z Ciebie taki strateg co ze mnie facet - zaśmiała się. Po jej policzkach płynęły łzy. - Tak się bałam, że wkroczymy w złym momencie i coś Ci się stanie...
            - Najważniejsze, że tu jestem - powiedziałaś próbując powstrzymać się od płaczu. - Harry...
            - W porządku. Musicie sobie trochę wyjaśnić. Ja idę - mruknęła i pocałowała Cie w policzek wycierając łzy ze swojej twarzy.
            Spojrzałaś na chłopaka. Czarna czapka ukrywała jego gęste loki, a oczy nawet w ciemności wydawały się błyszczeć. Szturchnęłaś go w pierś.
            - Dlaczego narażałeś swoje życie?! Mogłeś zginąć!
            - Zginąłbym gdyby Grace nie powiedziała mi o wszystkim i dowiedziałbym się następnego dnia o Twojej śmierci. TO było by o wiele gorsze - powiedział ochryple. W jego oczach zalśniły łzy.
            - Nie zasługuję na Ciebie - szepnęłaś.
            - Na odwrót kochanie. To Ty chciałaś oddać życie za nas wszystkich. Wiem, że jeszcze nie jesteś gotowa, żeby to usłyszeć, ale... Kocham Cie. I zawsze będę, nieważne co.
            - Zaczynam sobie przypominać Harry. To powolny proces, ale jestem cierpliwa. Ale nawet bez wszystkich wspomnień jestem tego pewna.

            - Czego pewna?
            Zbliżyłaś się do niego i objęłaś go za szyję. Spojrzałaś mu głęboko w oczy zapominając o wszystkim, o tym co złe, a nawet o tym, że nigdy nie dowiesz się co było w tej głupiej skrzynce. To wszystko nie miało znaczenia, gdy Harry trzymał Cie w ramionach i patrzył na Ciebie z miłością.
            - Pewna tego, że ja Ciebie też kocham.

 _________________________________________________________________

Na początek chce Was bardzo przeprosić za tak długą nieobecność, ale napisanie tego imagina było dla mnie prawdziwym wyzwaniem. Do tego dochodzi to co zwykle - nadmiar nauki. Jak Wam się podoba? Liczę na szczere opinie ;) Dziękuję za 11 000 wyświetleń i oczywiście komentarze pod ostatnim imaginem! Jeszcze nigdy nie miałam tylu komentarzy na raz, dziękuje Wam kochani <3

Komentarz za komentarz